Aan de eendenvijver

Aan Hoog Bavegem verzonken
wacht ons een vergetel spoor
Het kleeft nog aan mijn stappen…
Een spervuur was me voor.
De vijver kènt er zijn bestemming.
Net toen de avond viel als anders
ontpopte hij zich striemend
tot rad voor de ogen van zijn trouw,
doch opspattend gevogelte.
In het uitzinnig salvo
en tollend in hun cirkels hadden zij het niet bevat,
hun vlucht, die lukraak stolde…
om rond de uitgebraakte fallus
bengelend vervolgens te verkillen tot trofee,
waarmee dan wijdbeens, en ontkurkt,
het ego aangezwengeld,
en graten noch hiaten ziend, de één
zich schromeloos aan de ander schurkt.
Met nog wat rechtgetrokken steenslag aan de laarzen
viert men er herfsttij, heet het.
Er dient schoon schip gemaakt in de verkaveling.
Er dient nog één en ander platgetrapt,
zodat de koude straks wat proper valt.
En alles komt wel terug.
Het komt er niet op aan.
Ja ook drie hazen hingen aan de haak,
nog in het vrijelijk aureool
van hun laatst gekozen pad.
18 oktober 2014,
ergens langs de f (******) 6, volgens de werkkaart voor de oostkant,
een hazenpad aan gene zijde van een primaire weg in aantocht.

Manu