Droom even mee.
Want er is een droom die we willen delen.
Een droom van wellicht ook velen mèt ons.
Een droom die wil koesteren, en bewaren, wat vele generaties ons hebben nagelaten.
Een droom die een rijk, en kostbaar erfgoed laat verschijnen, dat schuilgaat in vervlogen tijd.
In een tijd voorbij het gazon, en het beton, en nog niet geheel bedolven.
Het is een droom over ruimte, en speurend daar voorbij.
Want waar zijn onze einders?
Zo droomden wij, en vonden wegels, en ketskes en sentiers, en sporen…
Sporen die verbonden, en nog tekenen laten zien.
Sporen van noeste arbeid. En sporen van haar vruchten.
Sporen voerend naar een weelde aan verhalen.
Sporen als vele vraagtekens. En sporen van mysterie.
Sporen die ontsloten, en waar men zich laven kon, aan land en horizon.
Hoe dromen wij ons dit land?
Dit land van Oosterzele en van Rhode?
Het Gijzenzeelse, Moortseelse, het Landskouterse land?
En hoe… te dromen, met al die vele, en verscheiden, en nieuwe bewoners van dit land?
Hoe utopisch… is de droom van zoeken dan, naar herstelde, en naar nieuwe samenhang?
En hoe utopisch de belofte van zich kakelvers ontspinnende, en onvermoede perspectieven?
We slibben dicht, we razen door,
en kijken hier en daar, en af en toe nog eens reikhalzend uit.
En dan rijst een besef dat daar een ruimte naar ons lonkt.
Een ruimte binnen ander bereik.
Een ruimte die ons een andere reikwijdte laat zien.
Waar het leven en het land hun eigen pulsaties kennen, en men de eigen aard kan treffen.
Een ruimte die dààr nog altijd voor het grijpen ligt.
Een ruimte die het leven in dit land een grotere duurzaamheid belooft.
Een ruimte, waar wij al gaande, en zoekend, herademing vinden…, elkaar kunnen ontmoeten.
Een ruimte waar wij te voet, en met fiets of rolstoel, ontspannen kunnen verdwalen, en veilig onze bestemming vinden.
Een ruimte waar gaandeweg respectvolle banden kunnen groeien, tussen landbouwer, eigenaar, en passant.
Ruimte waar we onze kinderen kunnen ‘loslaten…’,
waar we hen kunnen làten spelen, fietsen…, waar ze terrein voor kattekwaad herwinnen.
Een ruimte waar nieuwe groene linten zich rijgen,
en zo ook hernieuwde kansen voor levensvatbare, en talrijke organische verscheidenheid.
Een ruimte die ons noopt tot bekommernis,
en tot gedeelde zorg.
Ziehier de droom,
onze droom van een ruimte die nieuw levenslicht kan zien,
en die we samen en met frisse blik, her-componeren kunnen.
Het is een droom, op de valreep, die natuurlijk pas steunen kan op vaste voet,
als het mooiste wat het land en de bewoners van onze gemeente, hier en nù, kan overkomen,
zich ook werkelijk voordoet :
een droom dus, gehuldigd in de hoop op een zich openbarende bereidheid
tot open dialoog, en begripvol overleg,
met al wie belang heeft,
èn met al wie deze droom genegen zijn.
Want de mooiste composities vinden toch hun oorsprong, en vinden hun kadans toch altijd weer in uitwisseling?
Het zijn toch hùn klank en weerklank, die de rijkste bodem vormen van ons innerlijke en het ons omringende landschap.
Een bodem dus, waar de ander steeds is inbegrepen.
Zo zijn de traagst gebaande allicht ook de mooiste trage wegen.
En dromen doen we voort.
Durf nù!
Met ons.
Manu,
lid van de Trage Wegen Werkgroep Oosterzele,
in naam van mededromers,
en puttend uit verzamelde inspiratie.
Oosterzele, 17 november 2013
